Een dodelijke ziekte bedreigt je hond, een afschuwelijk, sluipend iets dat er op zit te wachten je geliefde vriend van je weg te nemen.
Het is geen nieuwe ziekte, of een ziekte waartegen men zich kan laten enten.De ziekte heet: vertrouwen.
~~o~~o~~
Voordat je ooit een puppy mee naar huis nam wist je dat hij niet vertrouwd kon worden. De fokker die je het kostbare dier gaf waarschuwde je, stampte het in je hoofd. Puppy's stelen van de toonbank, maken alle dure dingen kapot, jagen op katten, doen er verschrikkelijk lang over om zindelijk te worden en kunnen nooit onaangelijnd mee!!
Toen de grote dag dan eindelijk daar was, bracht je, met de vele adviezen van de fokker nog vers in je geheugen, het puppy naar zijn nieuwe thuis, met zijn nieuwe halsband keurig om en met de lijn stevig in je hand. Thuisgekomen werd het huis ‘puppyproof’ gemaakt.
Alles van enige waarde werd naar de logeerkamer verhuisd, de afvalbak werd op de koelkast gezet, de katten weggehouden en er werd een hekje geplaatst in de deuropening van de woonkamer om in ieder geval dat deel van het huis 'plasjes-vrij' te houden. Alle ramen en deuren werden gecontroleerd en op strategische punten werden bordjes gehangen om iedereen er aan te herinneren: 'Doe de deur dicht!'
Al gauw werd het een soort tweede natuur je er van te vergewissen dat de deur 9/10 seconde nadat hij open was gegaan weer dicht was en dat-ie ook echt vergrendeld was. 'Kijk uit, dat de hond er niet uit kan!' was je op één na meest gebruikte uitdrukking. (De eerste was 'Nee!').
Je maakte je de hele tijd zorgen en was dodelijk ongerust dat je lieveling misschien toch zou ontsnappen, omdat het onheil zich dan zeker over je zou uitstorten. Je vrienden vroegen zich af van wie je nu het meest hield, je gezin of de hond. Maar je wist dat als hij je waakzaamheid ook maar een seconde liet verslappen je hem voor eeuwig zou kunnen verliezen. En zo vergleden de weken en de maanden, je puppy werd iedere dag wat beschaafder in de omgang en toen werden ook de eerste zaden voor het vertrouwen gezaaid.
Het leek alsof er iedere dag minder kapot gemaakt werd, minder gebroken werd. En bijna ongemerkt veranderde je onbevallige pup in 'n elegante, waardige vriend.
Nu hij een meer betrouwbare en bezadigder metgezel was, nam je hem ook meer mee. Hij kauwde niet meer op het stuur wanneer hij alleen in de auto zat. En die cake was vanmorgen zowaar op de toonbank blijven staan! En oh-ja, was dat niet de kat waarmee hij vannacht zo lief op je kussen sliep?
Rond deze tijd werd je geïnfecteerd, de ziekte begon zich diep in je bewustzijn te vertakken.
En toen raadde een vriendin een gehoorzaamheids cursus aan. Je schudde je hoofd en herinnerde haar eraan dat je hond wel eens weg zou kunnen lopen als hij onaangelijnd was, maar je werd gerustgesteld doordat ze je vertelde dat zich alles op omheinde velden afspeelde. En, wonder boven wonder, hij liep niet eens weg, maar kwam zelfs iedere keer als je hem riep!
De hele winter lang ging je iedere week naar de gehoorzaamheidscursus. En, na een poosje, liet je hem zelfs onaangelijnd van de auto het huis in rennen als je thuis kwam. Waarom ook niet? Hij rende altijd regelrecht naar de deur, danste van plezier en wachtte er alleen maar op om naar binnen te mogen! En hij kwam toch ook iedere keer als je hem riep!? Je wist dat hij de uitzondering was die de regel bevestigd. (En soms, 's avonds laat, liet je hem zelfs even alleen op straat om een plasje te doen en dan snel weer binnen te komen).
In dit stadium had de ziekte al vaste voet gekregen en wachtte alleen maar op de juiste tijd om z'n lelijke kop op te steken. Jaren gingen voorbij - je kon je zelfs haast niet meer herinneren waarom je je toch zoveel zorgen maakte toen hij een puppy was! Hij zou er niet eens aan denken de openstaande deur uit te rennen wanneer jij de pakjes vanuit de auto naar binnen bracht. Het zou ook beneden z'n waardigheid zijn om uit het autovenster te springen terwijl jij even een winkel in wipte.
En wanneer je hem meenam op die mooie lange wandelingen bij zonsopgang, hoefde je maar te fluiten om hem als een kanonskogel terug te laten komen wanneer de route te dicht in de buurt van de snelweg kwam. (Hij zat nog wel steeds met z'n snuit in het afval, maar ja, niemand is perfect!)
Dit was het moment waarop de ziekte zo geduldig had gewacht. Soms hoeft hij maar een jaar of twee te wachten maar vaak duurt het veel langer.
Hij zag de buurhond aan de andere kant van de straat, en plotseling vergat hij alles wat hij ooit geleerd had over het niet uit een openstaande deur rennen, uit een raam springen of komen op bevel vanwege het verkeer. Misschien was het maar een papiertje dat danste in de wind, of misschien slechts het pure plezier om te kunnen rennen?
In een ogenblik tot stilstand gebracht. Voorgoed tot zwijgen gebracht. Je hart brak bij de aanblik van zijn nog steeds mooie lichaam. De ziekte heet Vertrouwen.
Het uiteindelijke resultaat: aangereden door een auto.
~~o~~o~~
Elke morgen ging mijn hond Shan onaangelijnd op onderzoekingstocht. Iedere morgen, zeven jaar lang, kwam hij meteen terug als hij geroepen werd. Hij was heel gehoorzaam, totaal betrouwbaar. Hij stierf veertien uur nadat hij door een auto geraakt was. Laat toch je vriend en je hart dat risico niet lopen. Bewaar het vertrouwen voor zaken die er niet zoveel toe doen.
Laat ons allen dit elk jaar op de verjaardag van onze hond lezen,
zodat we het nooit vergeten!
Index 
