Paula
Admin-Wolf
 |  Onderwerp: Hoop en verdriet di 7 feb - 4:43 | |
| HOOP EN VERDRIET
Er was eens een kleine vrouw die langs een stoffige veldweg kwam. Ze was al tamelijk oud maar haar loop was licht en haar lachen had de frisse glans van een onbezorgd meisje. Bij een ineengekrompen gedaante bleef ze staan en keek naar beneden, het wezen dat daar in het stof op de weg zat leek bijna figuurloos het deed haar denken aan een grauwe deken met een menselijke vorm ze bukte zich en vroeg ''Wie ben jij?''
Twee bijna levenloze oogen keken moe omhoog.
“Ik? ik ben het verdriet” fluisterde de stem stamelend, zo zacht dat ze het bijna niet kon horen.
“Och het verdriet” riep de kleine vrouw.
“Ken jij mij?” vroeg het wezen wantrouwend.
“Natuurlijk ken ik jou, steeds weer heb je mij een stukje begeleid.”
“Ja maar” stotterde het verdriet “waarom vlucht je niet voor mij?”
“Waarom zou ik voor je vluchten, je weet toch zelf maar al te goed dat je elke vluchteling inhaalt! Maar wat ik je vragen wilde, waarom zie je er zo moedeloos uit?”
“Ik? ik ben verdrietig” antwoorde de grauwe gedaante met gebroken stem.
De kleine oude vrouw ging naast haar zitten.
“Je bent dus verdrietig” zei ze en knikte vol begrip met haar hoofd.
“Vertel mij eens wat jou dan zo bedrukt.”
Het verdriet zuchte diep, zou dit keer echt iemand naar haar luisteren dat had ze zich al zo vaak gewenst.
“Ach weet je” begon ze voorzichtig “het is zo, niemand mag mij het is nu eenmaal mijn bestemming om onder de mensen te gaan en een tijdje bij ze te blijven maar als ik kom schrikken ze terug ze zijn bang voor mij.”
Het verdriet snikte luid.
“Ze hebben spreekwoorden uitgevonden met welke ze me willen verbannen, ze zeggen ach het leven is een groot feest en hun schampere lach leidt tot maagkrampen en ademnood.Ze zeggen net doen of er niks aan de hand is is datgene wat je hard maakt en dan krijgen ze hartpijnen, ze zeggen je moet je maar groot houden en dan voelen ze pijn in hun schouders en rug, ze zeggen dat alleen zwakkelingen huilen en de opgekropte tranen doet hun hoofd bijna uit elkaar barsten of ze verdoven zich met alcohol of drugs zodat ze mij maar niet hoeven voelen.”
“Och ja” zei het vrouwtje, “zulke mensen ben ik al vaker tegen gekomen.”
Het verdriet zakte nog verder in elkaar en ze zei... “en dat terwijl ik alleen maar de mensen wil helpen. Als ik heel dicht bij ze ben kunnen ze zichzelf ontmoeten. Ik help hen een nestje te bouwen waar ze hun wonden kunnen verzorgen want wie verdrietig is heeft een erg dunne huid. Het leed breekt weer op als een slecht genezen wond en dat doet pijn. Alleen wie het verdriet toe laat en alle ongehuilde tranen huilt kan zijn wonden werkelijk genezen, maar de mensen willen helemaal niet dat ik ze help. In plaats daarvan gooien ze een schelle lach over hun lidtekens of ze leggen een dik pantser over hun bitterheid heen.”
Het verdriet zweeg moedeloos en haar huilen was vertwijfeld.
De klein oude vrouw nam de gedaante troostend in haar armen. Wat voelde ze zacht en warm aan dacht ze, en ze streelde zachtjes het bevende hoofd.
“Huil maar verdriet” fluisterde ze liefdevol. “Rust maar uit zodat je weer nieuwe krachten krijgt. Vanaf nu zal je niet meer alleen zijn, ik zal je begeleiden zodat je moedeloosheid niet meer aan de macht is.”
Het verdriet stopte met huilen. Ze ging rechtop zitten en ze keek haar nieuwe metgezellin verbaasd aan....
“Maar...maar... wie ben je dan eigenlijk?” vroeg ze.
“Ik” zei de kleine vrouw, en ze lachte zachtjes...
“IK BEN DE HOOP....” |
|
Index